Δεν πόνεσε αρκετά ακόμα ή Νύχτα . . .
Κι ούτε θ’ ακούσει τη Σιωπή της ό καιρός . . .
Ή μνήμη πέφτει κι ονειρεύονται τα’ αστέρια
μές στις Σελήνης την ολόφωτη αγκαλιά
Είναι δυό δάκρυα μικρά μαργαριτάρια
πού λαμπιρίζουν σαν αστράκια στο Νοτιά
και φεύγει ή Σκέψη και πετά σε Κόσμους μαγεμένους
όπως ανθίζει μέσα στ’ όνειρο της Νύχτας ή Φωτιά . . .
Θα ορκιστώ στο πέλαγο το μυριοφωτισμένο
πού Κείνη άστραψε μακρυά στο φλοίσβο της Σιγής
πώς ή απαρχή των τραγουδιών στα κρυφά ανθίζει
μέσα σε κρύπτη μυστική στού Ωκαιανού το βάθος . . .
Είναι οί Αλήθειες των καιρών όμοιες κρυφά Μυστήρια
και χάνονται οί ευωδιές μακρυά μές στη Σιωπή
των γιασεμιών πού σιωπηλά φυλλορροούνκαί σβήνουν. . .
Να φτάσει τ’ όνειρο τής Γής στήν άκρη του Απείρου !
Δεν μάθαν τ’ Αστράκια τά εύθραυστα ακόμα
πόσο είναι εδώ βαριές οί νύχτες τού εβένου. . .
Δεν έμαθε ή Άβυσσος πόσο οί Στιγμές μικραίνουν . . .
Δεν γνώρισε ή Μέρα το βάθος της Σιγής . . .
Αστρα αστραπών απαύγασμα
και συντριβές αλλόκοτες του Κόσμου
μές σε Φωτιές απύθμενες
κι ολέθριες θύελλες Ονείρων . . .
/Σεμέλη-Κυριακή Λαμπίρη
