Στ αστερια στρεφω
το παραδοξο βλεμμα
της συντριβης…
Της απτοητης Μοιρας
που με δενει…
Που με κραταει αιχμαλωτη
των ωραιοτερων κηπων
που θετει σε κινδυνο
την Αιωνια Φωτια
της Αληθειας…
Σε ουρανιους δρομους
απελπισμενα ζητω
να επιστρεψω
Μεσ απ την οργη της Νυχτας
αποζητω τη γαληνη
της θαλασσας
με τους χορους των Ανεμων…
Τι εχω να θρηνησω?
Τι ζητας,ω Ψυχη
και ρεμβαζεις
με τη σκεψη στραμμενη
στης σιωπης
τα ουρανια ταξιδια…
Το θλιμμενο φως
του παρελθοντος
ελκει
τη φρικτη νοσταλγια…
Τα γιασεμια φυλλοροουν.
Χορευουν οι Νεφελες
αναμεσα σ αιωνια μυστηρια…
Η αμφιβολια των οιωνων
με τραβα
σε φρικτες υποθεσεις…
Για συντριμμενους κοσμους
παραμυθια…
Για των αιωνων το ψεμα…
Για την αδιαλλαξια του Παροντος…
Δακρυα αιωνων
βαραινουν το πνευμα μου
Και η φωτια των ονειρων
σ αδρανεια…
Μαντισσα σκεψη
παρερμηνευεις την αναιτια στιγμη
Οι πικροδαφνες μαραινονται
σ ερειπια στιχων
βαμμενα με την αδυσωπητη μοναξια
του δημιουργου…
Σ αεναες στροφες
παραδομενη ελπιδα
στους ξεχασμενους ρυθμους
πυρινης μελωδιας.
Ακροβασια της Νυχτας
πισω απ τα ματια
της υποκριτικης στοργης
που μπορει να χαρισει
η φωτια
που δεν εμαθε ακομα να καιει…
Ποια καταιγιδα μπορει να ξεπλυνει τη θλιψη ;
Σεμέλη-Κυριακή Λαμπίρη
lespenses 