Τό ασημοκέντητο πέπλο τής Σελήνης
σφιχταγκαλιάζει τή νοσταλγία τής Νύχτας . . .
Μιά κρυφή,απελπισμένη κραυγή
πού ακούστηκε σιωπηλά καί ξεπλύθηκε μέ αστραπές . .
Ξεχνιέται ό Αυγερινός στό ερωτικό βλέμμα τής Ηούς
καθώς ό Ίμερος παρασύρει στά δίχτυα του τόν Κόσμο . . .
Στούς κήπους τών Άστρων αναγεννάται ό Άδωνης
κί μαγεύεται ‘ο Αιθέρας απ’ τό φώς του . . .
Τό αιωνίως επαναλαμβανόμενο άσμα τής Αφροδίτης
γεμίζει ρόδα αμάραντα τούς κήπους τών Ψυχών μας . . .
Μές στήν ισχύ τού Κεραυνού ό Διόνυσος χορεύει
καθώς γεννιέται από τίς στάχτες τού φωτός . . .
Τό ύψιστο Πύρ πού ορίζει τίς Ψυχές
κι αλληλοσυνδέει τούς κύκλους τών διαστάσεων . . .
Όλος ό Κόσμος μέ τήν αιώνια ροή του
υπακούει στό δημιουργικό του γέλιο . . .
Κι ό θαυμαστός,ό παντοδύναμος γιός τής Κυθέρειας
κάθε τί ορίζει μ’ ένα βλέμμα αγνό . . .
-Σ.Κ.Λαμπίρη
